هر لباس مباحی که در دسترس بود می پوشید گاه عبای ساده وگاه عبای راه راه یمنی وگاهی هم روچوش فراخ پشمین.لباس سبز را نیز دوست می داشت، گرچه بیشتر سفید می پوشید ومی فرمود:

                                         ((لباس سفید رابه زندگاه بپوشانید، ومردگان خود رانیز درآن کفن کنید))

در جنگ،قبای آستر دار یابی آستر می پوشید.

عبایی داشت که گاه در خانه وگاه بیرون از خانه، آن راتاکرده،وبرآن می نشست یا می خوابید، گاهی نیز بر زیر اندازی کوچک از لیف خرما می نشست، اما بیشتر برزیر اندازی از جنس بوریا * می خفت و می نشست.

انگشتری نقره ای در انگشت کوچک وچپ می کرد.هرمرکبی را اعم از شتر، اسب، استروالاغ سوار میشد،گاهی هم پیاده وبدون عمامه وکلاه راه می رفت. هنگامی که لباس نو می پوشید، لباس کهنه را به مستمندان می داد و می فرمود:

((هر مسلمانی که از جامگان خویش به مسلمانی دیگر بپوشاند، تاهنگامی

که آن جامعه، آن کس را – درزندگی یا پس از آن -، پوشاننده در ضمانت

وپناه و خیر خداوند خواهد بود))